Zašto nisam „antifašista“?
Kad su na današnji dan pre 70 godina, savezničke vojske i definitivno slomile Hitlerovu tiraniju, verovatno niko nije verovao kako će njihova ideja o fizičkom i ideološkom uništenju fašizma, u svim njegovim oblicima, dobiti ovakav perverzan oblik kao danas. Ali pre nego što počnemo sa demaskiranjem antifašizma u 21. veku, moramo imati na umu neke istorijske činjenice koje su, namerno ili ne, zaboravljene ili bar relativizovane.
Prvo, Crvena armija Sovjetskog Saveza uopšte nije glavna osovina antifašističke borbe, bez obzira na broj žrtava i iznos sredstava uloženih ili izgubljenih u tom ratu. Evo zašto: Dana 23. Avgusta 1939. godine SSSR ulazi u pakt sa fašistima. To nije nikakav „savez o nenapadanju“ kako uporno tvrde udžbenici od Jadrana do Moskve, nego pakt kao i svaki drugi potpisan sa Musolinijem, Hirohitom, Pavelićem, itd. Drugi svetski rat počinje nedelju dana nakon tog velikog bratstva, napadom na Poljsku sa zapada. Dve nedelje nakon toga, Poljska je napadnuta sa istoka od strane Crvene Armije. Nevina deca stradala od crvenih divljaka Generala Sopronenka, u šumi pored sela Katin, podjednako su nevina kao i deca u Krakovu, Katovicama i ostalim gradovima koji su stradali od nemačkoga Vermahta.
Podeljen na dva dela, poljski narod pozdravlja nove vojske mašući sa dve crvene zastave, jedni sa svastikom, drugi sa srpom i čekićem. NKVD (kasnije KGB) sarađuje sa GESTAPO-om u „lovu na zajedničke neprijatelje“. Lavrentije Berija formira posebnu službu u okviru NKVD-a koja se naziva GPU, specijalno namenjenu za hapšenje neprijatelja Nemaca na teritoriji SSSR-a.
SSSR 1939. godine ulazi u Drugi svetski rat na istoj strani sa fašistima!
Period 1939-1941 godine, obeležen je ne samo nacističko komunističkom okupacijom Poljske, nego i otvorenim pokušajem podele cele Evrope. Pa tako, dok je Hitler gazio zemlje Beneluksa i Francusku, na istoku je Staljin okupirao baltičke Zemlje i izvršio agresiju nad Finskom gde je poražen (dakle, Rusi ipak nisu pobeđivali u svim mogućim ratovima u istoriji). Dok je Hitler 1940. godine trijumfalno hodao po Parizu, Crvena Armija je okupirala Moldaviju pomoću dnjeparskih kozačkih paravojski. To su oni isti dnjeparci koji su u međuvremenu slobodno širili fašizam zapadnom Ukrajinom, što tadašnjoj Moskvi uopšte nije smetalo.
Period 1939-1941, pre nego što je SSSR prešao na stranu saveznika, možda je najbolje opisan od strane bivšeg KGB agenta, Viktora Suvorova. U svojoj knjizi Ledokol (Ledolomac), ((Viktor Suvorov Icebreaker: Who Started the Second World War? Hamish Hamilton 1990.)) Suvorov detaljno objašnjava događaje iz tog perioda, a posebno razloge zbog kojih Staljin menja stranu u ratu. U periodu 1939-1941 godine, jedini antifašisti bili su Francuzi i Englezi…toliko!
Zbog svih ovih činjenica, od kojih nisu sve nepoznate, nego svesno i zlonamerno iskrivljavane, glupo i naivno je danas koristiti komunističku ikonografiju – srpove, čekiće i crvene petokrake – kao simbol antifašističke borbe. Tragedija antifašizma počinje istog tog 9-tog maja 1945. godine, i to najpre sa paranoičnim politikama komunističkih zemalja. Staljin je prvi, ali ne i jedini, koji antifašizam koristio kao izgovor za brutalnost prema svim političkim protivnicima. To su isto radili i Josip Broz kao i Georgi Dimitrov. Milioni Rusa, koji su završili po sibirskim gulazima, bili su etiketirani kao „fašisti“ što je značilo dozvolu za njihovo ubijanje ili u najmanju ruku neljudski odnos prema njima.
Na akademskom nivou su komunisti sa državnih univerziteta pokrenuli teoriju prema kojoj kapitalizam i slobodno tržište predstavljaju neki navodni oblik fašizma, dok se u isto vreme svesno prikriva istina o paktu nacista i komunista i njihovom sinhronizovanom divljanju po istoku i zapadu Evrope. Tako se danas u udžbenicima istorije mogu pročitati gluposti u stilu da je pakt između Hitlera i Staljina tobože nekakva brilijantna i veoma mudra taktika sovjetskog vođe.
Tokom hladnog rata, prema receptu Staljina, antifašizam se naveliko koristio kao diplomatsko oružje za odbranu državnih interesa Sovjetskog Saveza. Na unutrašnjem planu, svaki antikomunistički glas je ućutkivan koristeći upravo antifašizam kao najčešće opravdanje, pri čemu su sankcije bile adekvatne kao i u drugim jednopartijskim sistemima. Nije bilo drugačije ni kod ostalih komunističkih vođa. Institucije sistema koje su nastale po nalogu Josipa Broza proglašavale su “narodnim neprijateljima” (tj. fašistima) ljude poput Milovana Đilasa, Metodja Andonov Čenta, Savku Dabčević Kučar, Franju Tuđmana, Andriju Hebranga, Aliju Izetbegovića, i sve oni koji su Jugoslaviju ili njene republike zamišljali različito od samog Broza.
U svim kampanjama protiv ovih ljudi, fašizam se jasno ističe kao ideja zbog koju su oni kažnjavani, osuđivani, javno ponižavani, ili bar isključeni sa svih funkcija na kojima su do tada bili. Evidentno je da je antifašizam bio jedan od instrumenata u rukama totalitarnih režima istočne Evrope koji je bio masovno korišćen u svrhu pljačke privatne imovine, uništavanje života i sudbina pojedinaca i njihovih porodica, sprovođenja torture svih vrsta i oblika… ili u najmanju ruku ponižavanja nepoželjnih pojedinaca i grupa.
Era Vladimira Putina, čiji je razvoj otpočeo početkom ovog veka, počiva na neosovjetskoj agendi koja antifašizam koristi upravo sa istim ciljem. Putinova opsesija oživljavanja SSSR-a i Hladnog rata, vidljiva je po zasad kilavim pokušajima da Rusiju ujedini sa bivšim članicama SSSR-a gde vladaju ljudi bez političkog legitimiteta, gde je evidentno kršenje ljudskih prava, gde medijske slobode jedva postoje, dok vlade sve agresivnije oduzimaju privatnu imovinu. Svedoci smo da se danas povampiruje politička praksa prema kojoj se svaka kritika na račun zvanične Moskve tumači kao nekakav oblik fašizma.
U tom duhu, Putinova Rusija je podnela rezoluciju u Ujedinjenim nacijama o „osudi fašizma“ u kojoj se na indirektan način napadaju evroatlanske integracije istočnoevropskih zemalja. Posebno je na meti diplomatski pritisak koje nove države imaju u vezi sprovođenja reformi, kao sto su izgradnja civilnog društva i minimum tržišne ekonomije. Na neki način, sve se to tumači kao udarac nasleđu Sovjetskog Saveza u istočnoj Evropi tj. kao neka vrsta novog fašizma.
Proruski mediji na ovim prostorima skuvali su poprilično ubedljivu priču prema kojoj su za raspad Ukrajine navodno krivi stotinjak snajperista, a ne hiljade ruskih tenkova koji su pregazili njen suverenitet. Rusofili od Vardara do Triglava bombardovali su nas fotografijama na kojima se vide Ukrajinci sa određenim fašističkim oznakama na odeći, potpuno ignorišući egzodus i humanitarnu katastrofu koju je doneo Putinov bašibozuk na istoku Ukrajine. Gledamo slike izgorelog Majdana, čujemo govore Porošenka, ali nikada ništa nismo čuli o životu običnog čoveka u Putinovoj „SAO Krajini“. Donbas, Luganjsk, Krim i ostale teritorije pod karikaturalnim imenom „Novorusija“ novo su i pravo lice današnjeg antifašizma.
Stoga, 9 maj 2015 godine nema nikakve veze sa padom nacističke Nemačke. Današnja parada na Crvenom Trgu kao svečani izraz ruskog antifašizma, ponovo se koristi kao u vreme Sovjetskog Saveza. Rusija je predstavljena kao žrtva koja će navodno spasti refašizirani svet. Verovatno na isti način kao što je bila „spašena“ istočna Evropa u periodu 1945-1990 godine. Sve ideje o izgradnji demokratskih, prozapadnih društva na istoku Evrope, u kojima se poštuju ljudska prava, gde su mediji neprijatno slobodni, gde kritika vlasti nije kriminal, gde sve moguće manjine imaju svakojaka prava, pa čak i autonomije, itd…sve je to prikazano kao „agresivni prodor“ zapadnog vrednosnog sistema, od koga će nas ruska čizma, ponovo spakovana kao antifašizam, opet navodno spasiti.
Na današnjoj proslavi u Moskvi nema antifašista! Došli su samo oni koji prose jeftin ruski gas, autoritarci koje Putin štiti od demokratskih prevrata u vlastitim zemljama, kao i onih naivnih koji su se upecali na tradicionalni (neo)sovjetski antifašistički mamac. Takav antifašizam ne zaslužuje nikakvu pažnju, a kamo li podršku civilizovanih i razumnih ljudi.
Smrt antifašizmu, sloboda globalnom liberalnom poretku!
Viktor Trifunovski je predsednik Libertarijanskog kluba ATLAS iz Skoplja.
